Düştüm Yok Oldum

"İnsanlar, insanlar" dedi kadın
"Çoğaldıkça yalnızlaşıyorlar ve
büyüdükçe küçülüyorlar."
Diğer insanların neler yaşadığını
bilmem mümkün değil. Fakat ben de
etrafım kalabalıklaştıkça yalnızlığa
sıkıca büründüğümü fark ettim. Başka
ağızlardan çıkan sözler bir zaman sonra
gürültü oldular bana. Yanlarında
otururken ruhumu alıp saklı
ormanlarımda geziniyordum. Bazen bir
ceylan çıkıyordu önüme bazen de
beyaz dantelli bir kız çocuğu koşuyordu
annesinin arkasından. O gün şanslı
günümse Tanrı bekliyor oluyordu beni.
Ben soruyordum O gösteriyordu. Ben
feryat ederek düşüşlerimi
anlatıyordum, O ona has bilgeliğiyle
sebeplerini söylüyordu. Büyük bir
yakınlık vardı aramızda. En bakir
gözyaşlarımı yalnızca ona döküyordum.
Bir zaman oldu doldu yüreğim, hasta
yattım günlerce. Rüyalar kâbuslar kol
kola girip uykularımı zehir ettiler. O
gün karar verdim ve işte o gün teslim
ettim kendimi kelimelere. İzin verdim
ruhuma, onu azat ettim sürüldüğü
çöllerden.
Düştüm Yok Oldum ile ruhumun
özgürlük yolculuğuna sizleri de davet
etmek istedim. İzin verin lütfen,
kelimeler sizi alsın götürsün.