“…Hayatımda ilk anımsadığım, kırılmış cam bardağına basmış bir insan topuğu ... İnsan çığlığı ve kan oldu gözümün önünde kalan ... Anımsamanın ilk durağında böyle bir başlangıç...
İkinci olarak anımsadığım; sözüm ona iki hamalın taşıdığı büyük bir sandığı taşımaya yardım ediyorum. Yer Yalova, ilk çocukluğumun güzel günleri...
Briketten yapılmış tek katlı, ahşap tavanlı, bahçe içinde bir ev ve bahçesinde şeftali ve diğer meyve ağaçları…
Bir de kapımıza gelen subayların, boşalan hazineyi doldurmak için altın alyansları toplayıp, yerine galiba krom olan yüzükleri vermeleri…
İzmit’teki çocukluk yıllarım hem çok zevkli hem de çok sıkıntılarla dolu geçti. İlkokulu, ortaokulu ve sanat enstitüsünü orada bitirdim. İlk sigorta kartına orada Çelik Halat Fabrikası’nda sahip oldum. 15-16 Haziranı da, devamında olanları da orada izledim. Ta içinde yaşadım hatta.
15-16 Haziran büyük işçi direnişini sanat enstitüsünde okurken, Yarımca’da staj yaparken yaşadım. İki gün sürdü direniş. İkinci gün sıkıyönetim ilan edildi. Birçok kişi ile birlikte babam da tutuklandı. Böylece Kartal Maltepe Askeri Tutukevi ile tanışma ve ziyaret günleri de başlamış oldu.
12 Mart dönemi beni çocukluğumun sonu ergenliğimin başlarında geldi yakaladı. Yine evimiz basıldı. Tüm çocukluğumda defalarca şahit olduğum gibi… Şimdi anlattığımda genç insanlara uzak tarihten anlatılar gibi geliyor, ama işte 70 yaşım daha dolmadı.
Tüm hatalarımıza rağmen biz sosyalistlerin dünya nimetlerinde, mevkilerinde gözümüz olmadı; sağcıların ise uğraşı para ve rant dünya nimetleriydi…”
